Als Daniël

Het was een week om nooit te vergeten. Ik was 15 jaar en ging tijdens de zomervakantie naar een christelijk jongerenkamp. Het was een gezellige groep, met toffe leiding. Naast de ontspanning en lol, waren er ook momenten waarin we nadachten over het leven van Daniël. De Bijbelse Daniël die dromen verklaarde en in de leeuwenkuil zat. We lazen erover uit de Bijbel en bespraken wat we ervan konden leren. Ik zie mezelf nog zitten op een picknickbank, ergens in Drenthe, terwijl we het hadden over de moed van Daniël om te kiezen voor Zijn God; keuzes die op veel onbegrip stuitten en zelfs zijn leven konden kosten. Ik was onder de indruk van zijn lef en het is me altijd bijgebleven, als een fluistering in mij die me zegt om moed te tonen en uit te komen voor wat ik geloof. 

Met alle commotie rondom de Nashvilleverklaring moest ik terugdenken aan die vakantieweek. Als ik lees hoe bijvoorbeeld SGP-politicus Kees van der Staaij onder vuur ligt, dan zie ik veel overeenkomsten met Daniël. Niet alleen als het gaat over het innemen van en uitkomen voor een standpunt, maar ook de manier van omgaan met en reageren op alles wat op hem afkomt. Rustig en vriendelijk, tegelijkertijd eerlijk en overtuigd. Ik heb respect voor hem en anderen die openlijk durven uitkomen voor wat ze geloven en waar ze voor staan. Nu wil en zal ik mezelf nooit vergelijken met Daniël of prominente Nederlanders. Maar ik hoor wel die fluistering in mij die me zegt om moed te tonen en uit te komen voor wat ik geloof. 

Dat is de reden van dit blog. De ophef, discussies en verdeeldheid van de laatste dagen maken me verdrietig. Christenen zijn het onderling niet eens en niet-christenen denken over hen en de verklaring zacht gezegd niet heel positief. Het doet me pijn, want mijn geloof in de God van de Bijbel maakt me juist blij en geeft me een vrijheid en hoop die andere dingen of mensen mij niet kunnen geven. Dat gun ik iedereen, ongeacht je geslacht, geaardheid of worsteling daarmee. 

Ik besef dat ik best makkelijk praten heb. Immers, ik ben en voel me vrouw, getrouwd met de man van wie ik houd en niemand die daar een negatief oordeel over heeft. Het voelt dan ook niet als mijn taak om vanuit die positie, als niet-theoloog, inhoudelijk op de Nashvilleverklaring in te gaan. Er is via de diverse media al het nodige gezegd, geschreven en toegelicht; ook op een positieve en naar mijn oordeel juiste manier. Wel wil ik laten weten in welke God ik geloof. Zijn Naam en de woorden die Hij via de Bijbel aan ons gaf, zijn momenteel op grote schaal negatief in het nieuws, worden misbruikt en vervloekt. Dat roept boosheid, schaamte en verdriet bij me op. En tegelijkertijd maakt het me strijdlustig. Met het bemoedigende voorbeeld van Daniël in gedachten, wil ik daarom laten weten in Wie ik geloof.

Ik geloof in God, de Schepper van hemel en aarde, Schepper van mensen en van mij. Al voordat mijn ouders mijn komst opmerkten, wist God van mijn bestaan. Hij vormde mij in de buik van mijn moeder en had toen al een plan met mijn leven. Van jongs af aan heb ik die God leren kennen via wat ik hoorde, zag, meemaakte en voelde. En waar ik nooit aan heb getwijfeld, is dat Hij een God vol liefde is. 

Ik geloof in een God Die mij en deze wereld liefheeft. Hij houdt van mensen, ook al maken we keuzes die Hem pijn doen en niet passen bij wat Hij voor ogen heeft. En juist omdat die wereld niet meer zo volmaakt is, gaf God het Liefste dat Hij had, Zijn Zoon Jezus. Aan het kruis droeg Hij het oordeel en de straf die God verbonden had aan ongehoorzaamheid aan Hem. Jezus stierf, niet als plaatsvervanger voor enkelen, maar voor iedereen die in Hem gelooft. Zodat God ons niet als ongehoorzame mensen ziet, maar als beelddragers van Hemzelf. Als dat geen liefde is!

Ik geloof in God Die liefde is en liefde uitdeelt. Het geliefd zijn door Hem bepaalt mijn identiteit; niet wat ik denk, voel of doe. Vanuit die wetenschap mag ik leven en liefhebben. Dat probeer ik, met vallen en opstaan, te doen volgens de wil van God die ik lees in de Bijbel. God heeft me lief, ondanks mijn falen. En Hij draagt me op om die liefde aan Hem terug te geven én aan de mensen om mij heen. Ook als ze andere keuzes maken dan ikzelf zou doen, op welk gebied dan ook. Ik mag liefhebben op de manier die past: luisterend of vragend, in woorden of daden, met geduld en compassie, zonder te kwetsen of oordelen. 

Al bijna twintig jaar hoor ik die die fluistering in mij die me zegt om moed te tonen en uit te komen voor wat ik geloof. Ik voelde dat er nu een moment was gekomen om dit expliciet te doen en in de woorden hierboven heb ik dat geprobeerd. Wat je reactie is, weet ik niet. Ik ben daar benieuwd naar, maar vind dat eerlijk gezegd ook spannend. En daarom laat ik me bemoedigen door de woorden die God tegen Daniël zei en die ik jou ook mee wil geven: “Wees niet bang, geliefde man of vrouw, vrede zij met je, wees sterk, wees sterk” (Daniël 10: 19, NBV).