Eeuwigdurende vakantie

Daar zat ik, in een kerk in Frankrijk, met het zangboekje op schoot. De voorganger had het lied opgegeven dat me als kind al zo raakte. En net als al die andere keren dat ik het lied hoorde of zong, gaf het me ook deze keer dat bijzondere gevoel. Iets wat lastig te benoemen is, maar misschien het best omschreven kan worden als een soort heimwee. Een verlangen naar iets wat ik nog niet ken. Maar dat onbekende zag ik opeens voor me. Het zou zijn zoals de vakantie, maar dan ontelbaar keer veel beter.

Stel je eens voor dat je op de camping zit. En dan gebeurt er dit: geen auto met dakkoffer of aanhangwagen die aan komt rijden, maar een schitterende wolk die neerdaalt. Een wolk die onze Koning draagt en bij ons brengt. Wat zal de wereld mooi zijn op die dag, als Jezus weer zal komen op de wolken. Geen bewondering voor luxe bolides, maar diep ontzag voor Degene Die arriveert. Als al wat leeft, de natiën, de volken, zich voor Hem zullen buigen vol ontzag.

En terwijl iedereen het ziet, neemt Hij Zijn plaats in, zet Hij Zijn tent op. Wat zal de wereld mooi zijn op die dag, als God Zijn tent zal opslaan bij de mensen. Geen paleis op afstand, maar wonen te midden van Zijn volk. Grenzen zullen wegvallen en kerkmuren brokkelen af. Een beetje zoals tijdens de kerkdienst op vakantie, waar christenen uit allerlei denominaties samen God loven en Zijn Woord overdenken. Als volken niet gescheiden meer door grenzen, zich zullen scharen onder Christus’ vlag.

Ik probeer me voor te stellen hoe het zal zijn na die ontzagwekkende komst van de Koning: een eeuwigdurende vakantie misschien? Ik fantaseer verder over de camping als een hemel op aarde. Niemand klaagt over te warm weer, te veel wespen of taalbarrières. De wind laat geen tenten instorten, maar ademt Gods aanwezigheid. Degene die voorheen in een rolstoel over de camping reed, trapt een balletje met manlief. Verderop zijn de kinderen harmonieus aan het spelen bij het beekje op de camping. Zonder angst voor water of een pijnlijke beet van de kreeftjes.

Ondertussen praat ik met de buurvrouw over de reis die we achter de rug hebben. De één met meer bergen en dalen dan de ander. Maar wat we herkennen in elkaars verhaal is de aanwezigheid van onze Gids. Door stormen en zonnestralen heen bracht Hij ons hier. We raken niet uitgepraat over de bijzondere routes die we volgden vanwege gemiste afslagen, de wonderlijke gebeurtenissen nadat we het Thuisfront contactten en de inspirerende bemoedigingen en beloftes die de reisgids vermeldde. 

Verderop klinkt muziek, de sing-in gaat beginnen. Bij de ingang ontvangen we een kroon, uit handen van de Koning Zelf. Wat zal de wereld mooi zijn op die dag, als God Zijn volk met heerlijkheid zal kronen. Vol overgave zingen we met en voor Hem Die ons ‘in het nieuw Jeruzalem doet wonen’. Wat is de wereld mooi op deze dag én de eeuwigdurende vakantie lang!

Cursieve zinnen: © Wat zal de wereld mooi zijn op die dag (Johannes de Heer)

Dit blog is oorspronkelijk geschreven voor Sestra.