Het vertrouwde koeren

Je hebt soms van die geluiden die, als je ze hoort, je gelijk een vertrouwd gevoel geven. Voor mij is het koeren van een duif zo’n geluid. Als ik vroeger thuis bij mijn ouders wakker werd, hoorde ik vaak een duif vrolijk zijn of haar lied zingen. Toen ik dat voor het eerst hoorde na de aankoop van mijn huis in de stad, was ik zo blij als een kind. Ook hier zou ik me helemaal thuis gaan voelen.

Ik heb de duif sindsdien al vaak gehoord en nog steeds geniet ik ervan. Zo ook op deze heerlijke zonnige zaterdagmorgen. Eigenlijk moet ik nog het e.e.a. in huis doen omdat ik de afgelopen dagen grieperig ben geweest, maar eerst even een relaxmomentje. Het is tenslotte beter om nu in de zon te zitten, dan ’s middags tussen 12.00 en 15.00 uur… En trouwens, de eerste was van vandaag hangt al te drogen.

Terwijl ik zojuist lekker zat te haken (mijn nieuwe hobby), genoot ik van alle geluiden om me heen. Natuurlijk van de duif, maar ook van de andere vogels die hier in de stadstuintjes nog veelvuldig aanwezig zijn. Eén van de omwonenden geniet van een kopje koffie of thee, aan het geluid van een roerend lepeltje te horen. En bij de buren hoor ik een driftig getik. Na een paar seconden ruik ik dat dit het geluid van de aansteker is geweest. Zelf rook ik niet, maar af en toe zo’n lichte zweem sigarettengeur kan ik wel waarderen. In de verte hoor ik iemand op een piano pingelen. Waarschijnlijk de pianoleraar die in de straat achter mij woont. Of een leerling die al ver gevorderd is, want het klinkt erg goed. Ik zou ook weer eens op les moeten gaan…

De sportvliegtuigjes die met dit weer vaker vliegen (voor mijn idee dan, nu hoor ik ze in ieder geval) ronken zachtjes boven mijn hoofd. Dat zal in heel Nederland wel zo zijn, vermoed ik. Eigenlijk hoor ik alleen aan de tram in de verte dat ik nu in de stad zit i.p.v. in een dorpje. Ik denk zelfs dat ik daar heel wat meer drukte om me heen gehoord zou hebben.

Vroeger stond de zaterdagochtend bij mij niet zozeer in het teken van ontspanning. Als het openluchtzwembad weer open was, ging ik elke week naar zwemles, soms al om 8.00 uur. Ik ben dan ook best wel een beetje trots op alle zwem- en snorkeldiploma’s die ik toen heb gehaald. Als ik nu nog in dat dorp zou wonen, zou ik wellicht de geluiden uit het zwembad hebben kunnen horen bij een bepaalde windrichting. Of ze zouden worden overstemd door geluiden van de kermis die steevast elk pinksterweekend op het dorpsplein wordt gehouden. I.p.v. pianogepingel zou ik, vanwege de vele buurkinderen, iemand zijn blokfluitles horen oefenen. En als ik zelf achter de oude piano bij mijn ouders zou duiken, zou de pianostemmer een paar huizen verderop waarschijnlijk gratis wat snaren aan komen draaien.

Ik hoor weer de wind door de bladeren van de bomen ruisen en hoor de duif koeren. Met veel plezier heb ik mijn jeugd doorgebracht in het dorp, maar nu geniet ik lekker van de rust in de stad. Want ook hier koert de duif!