Ik ben geen mens!

We zaten in de auto; ik achter het stuur en de jongens op de achterbank. Zoals gebruikelijk kletsten we wat, stelde de oudste zijn vragen en legde ik dingen uit. En toen klonk het hard en stellig achter me: ‘Ik ben geen mens!’ Ik schoot in de lach, omdat het zo hilarisch klonk. En tegelijkertijd zette het me aan het denken. Wel of geen mens, wat betekent het?

Relatieverbanden en benamingen zijn voor een kind best ingewikkeld. Lange tijd was oma geen ‘vrouw’, maar gewoon ‘oma’. Laat staan dat oma ook moeder was van papa of mama. En leg maar eens uit dat een oom ook een zoon is van de ene, een broer is van de ander en tegelijkertijd ook nog papa, neef of wat dan ook kan zijn.

Met zijn bijna vier jaar snapt zoonlief inmiddels al best veel over familieverbanden en verschillen tussen man en vrouw. Maar als ik uitleg dat iets voor grote mensen is, dan klinkt er steevast achteraan: ‘En voor grote vrouwen.’ Dat vrouwen ook mensen zijn, is dus wat lastiger te begrijpen. Hm, geen idee wat dat zegt. En dus leg ik tijdens het genoemde autoritje uit dat je grote en kleine mensen hebt. Mannen en vrouwen zijn grote mensen. Jongens en meisjes zijn kleine mensen. Maar daar is meneer het dus niet mee eens. Ik ben geen mens!

Ik laat mijn gedachten de vrije loop en probeer me voor te stellen hoe dat eraan toeging in de hemel. In Genesis 1 wordt het zo mooi beschreven: En God zei: Laten Wij mensen maken naar Ons beeld, naar Onze gelijkenis. Mensen, wezens zoals die er nog niet waren. God schiep iets wat nog niet bestond en besloot dat het op Hem moest lijken. God was geen mens, maar vormde de mens om daarmee Zijn beeld gestalte te geven op aarde. Hij Die met recht kon zeggen ‘Ik ben geen mens’, maakte Zichzelf via de mens zichtbaar in de schepping.

En toen ging het mis. De mens ging de fout in en God ontvouwde in de hemel Zijn reddingsplan. De Zoon Die geen mens was, moest Zich mengen onder de mensen. Hij moest met hen leven en voor hen sterven. En omdat Hij geen mens was, bedacht God het mysterie van een maagd die zwanger werd en Jezus baarde. Hij Die met recht kon zeggen ‘Ik ben geen mens’, nam de menselijke natuur aan en droeg de straf in onze plaats.

Natuurlijk is een peuter nog veel te jong om Gods menswording enigszins te begrijpen. Dat komt later wel. Maar het feit blijft wel dat hij een mens is, ook al zegt hij nu nog van niet. Hij is met zijn drie jaar net zo veel mens als ik met mijn ruim dertig jaar ben. En het leven als mens, met de opdracht om Gods beeld te weerspiegelen, is behoorlijk ingewikkeld. Maar Hij Die de mens bedacht en vormde, werd Zelf mens. Hij gaat ons voor en baant de weg, zodat wij straks weer volmaakt mens kunnen zijn naar Zijn beeld en gelijkenis!

Dit blog is oorspronkelijk geschreven voor Sestra.