De juiste weg leren
Opvoeden is met je kind op pad gaan. De juiste weg leren. Je loopt samen een route, laat zien hoe je de richting bepaalt en stuurt bij waar nodig. Soms zelfs letterlijk, als je kind een nieuwe fiets heeft. Je bent samen onderweg, totdat ze oud genoeg zijn om los te laten. Ze gaan verder op hun eigen weg, die hopelijk nog vaak het pad van jou als ouder kruist. Ik moest hier sterk aan denken bij het lezen in 1 Samuel, het Bijbelboek dat Good Morning Girls momenteel bestuderen.
In het begin van 1 Samuel lezen we het verhaal van Hanna en haar zoon Samuel. Nadat Hanna haar hart bij God heeft uitgestort, beantwoordt God haar gebed en schenkt haar een kind. Gehoorzaam aan de belofte die Hanna aan God heeft gedaan, brengt ze de kleine Samuel na een paar jaar naar in Silo. Daar mag hij God gaan dienen.
Daarna, toen hij van de borst af was, nam zij hem met zich mee [..] Zij bracht hem in het huis van de HEERE in Silo, toen de jongen nog heel jong was. (1 Samuel 1: 24)
Het staat er in slechts een paar woorden, maar wat een impact zal het gehad hebben op zowel de ouders als de kleine jongen. Je kind loslaten en in dit geval zelfs achterlaten, lijkt mij erg moeilijk. Wat is het dan fijn als je weet dat je je kind het beste hebt meegegeven; dat je de juiste weg hebt geleerd.
Silo was – ondanks de offerdiensten – namelijk niet de beste plek om te zijn. Hanna liet haar zoon achter in een omgeving waar heidense gebruiken, zoals tempelprostitutie, waren overgenomen. De priesters persten het volk af en aten oneerlijk verkregen vlees. Ook Eli en zijn zonen maakten zich hieraan schuldig. In die omgeving groeit de jonge Samuel op. Maar ondanks alle zonde om hem heen, dient hij de HEERE (1 Samuel 3: 1).
Het verschil tussen Samuel en de zonen van Eli is groot. Ik vond hierover de volgende afbeelding:
Ik vind het opvallend dat het contrast tussen Hofni en Pinehas aan de ene kant en Samuel aan de andere kant op het bovenstaande uitkomt. De zonen van Eli waren dagelijks onder het toezicht van hun vader, maar deden wat kwaad was in Gods ogen. De kleine Samuel is daarentegen ver verwijderd van zijn ouders, maar dient God. Afstand speelt blijkbaar niet altijd een rol in de uitwerking van de (geloofs)opvoeding.
Dat vind ik bemoedigend! Vroeg of laat moet je je kinderen los gaan laten, op kleine of grote schaal. Maar ik geloof dat hetgeen je ze voor die tijd hebt meegegeven en geleerd niet tevergeefs is. Spreuken 22 vers 6 is dan ook erg mooi in dit verband!
Wat kunnen we onze kinderen in de eerste jaren van hun leven al veel meegeven. Ik merk het bij Boaz, nu ruim twee jaar oud. Hij slaat zoveel op van wat er om hem heen gebeurd en wordt gezegd. Nieuwe dingen pikt hij razendsnel op en een klein beetje herhaling is soms al voldoende om hem dingen aan te leren.
Ik besef dat mijn invloed als opvoeder erg groot is. Aan de ene kant vind ik het mooi en uitdagend; aan de andere kant is het ook een grote verantwoordelijkheid. Ik wil hem graag de juiste weg leren. Hem in aanraking brengen met Jezus, dé Weg! Zodat hij later – als hij meer zijn eigen weg zal gaan – weet achter Wie hij aan mag gaan.
De eerste jaren van zijn leven – toen Samuel nog bij zijn ouders was – zal Hanna hem ongetwijfeld veel verteld hebben over God. Dat Hij haar gebed hoorde en ook verhoorde met zijn komst. Ze zal Samuel de Tora hebben geleerd en hem hebben uitgelegd hoe de Heere gediend wil worden. Ik denk dat die eerste jaren van Samuels leven volop in het teken stonden van voorbereiding op zijn verdere leven, zijn taak in de dienst van God.
Maar ook na het wegbrengen van haar zoon naar Silo, heeft Hanna niet stilgezeten. Ongetwijfeld heeft ze haar zoon in gebed bij God gebracht. En we lezen dat ze elk jaar een klein bovenkleed voor hem meebracht. In een uitgelicht stukje in de Vrouwenbijbel staat het zo:
Elk jaar krijgt Samuel een nieuw, zelfgemaakt jasje van zijn moeder. Steeds een maatje groter. Al haar liefde voor hem heeft ze daarin gelegd. De jas herinnert Samuel elke dag aan zijn moeder en aan haar geloof. [..] In Silo is veel mis. Toch groeit Samuel er dicht bij de HEERE op en hij is geliefd bij God en de mensen. God heeft Hanna’s jassen en gebeden gezegend.
En nu de vertaling naar ons als ouders/opvoeders. We kunnen onze kinderen enorm veel meegeven, zowel het goede als het slechte. Hanna moedigt mij aan om het goede mee te geven in de jaren dat ik die mogelijkheid ook daadwerkelijk heb.
Annemarie schreef hier onlangs dit mooie blog over met de titel “schatten verzamelen voor je kinderen“. Een aanrader om te lezen, met praktische voorbeelden! We kunnen onze kinderen zoveel mooie schatten meegeven en wijzen op Jezus, de Schat bij uitstek!
Je kind de juiste weg leren, gaat met vallen en opstaan. Voor zowel de ouder als het kind. Maar God wil ons helpen, Hij geeft ons Zijn Woord als gids en Zijn Zoon Jezus als dé Weg. En op welke afstand ons kind zich ook van ons bevindt, God wil meegaan. En Hij geeft ons de belofte uit Spreuken dat een kind als het ouder geworden is, niet van de weg af zal wijken die het in de jonge jaren heeft geleerd!
Sta jij als ouder stil bij je verantwoordelijkheid van de juiste weg leren aan je kind? Zo ja, hoe geef je dit vorm? Ik vind het mooi om jullie suggesties te horen.
