Zo kan het dus ook

Hoog tijd voor een update, want er is veel gebeurd sinds mijn vorige blog. Inmiddels ben ik alweer ruim 3 weken geleden bevallen. Degenen die mij op social media volgen, kunnen het niet gemist hebben. Maar uiteraard breng ik jullie ook graag via dit blog op de hoogte. Want als trotse moeder deel ik graag wat foto’s en mijn verhaal, want zo kan het dus ook.

Aan de vorige bevalling had ik geen hele goede herinneringen. Het was erg pittig – ik bespaar jullie de details – en ook Boaz had een lastige start. Maar ik wist dat ik het toen zonder pijnstilling had kunnen doorstaan en dat gaf me moed voor bevalling nummer twee. Gelukkig verliep het deze keer heel anders, volgens de verloskundige volgens het boekje. Vijf minuten voor middernacht werd ik wakker van de weeën en nog geen vijf uur later kreeg ik een huilend jongetje op mijn buik. En daarmee was het een feit: onze tweede zoon is op 16 maart geboren.

Dankbaar voor de voorspoedige bevalling, heb ik liggen bijkomen en genieten met Jesse op mijn borst. Hij is een gezonde jongen die al snel zin had in een slokje. Net als bij Boaz geef ik weer borstvoeding en dat gaat gelukkig heel goed. Jesse heeft de eerste week wat geschommeld in gewicht, maar zit inmiddels al een paar honderd gram boven zijn geboortegewicht van bijna 8 pond.

In dit blog schreef ik al over de namen die we bedacht hadden en dat ze een betekenis hebben. Daar hoef ik nu niet meer geheimzinnig over te doen. Hieronder een foto van het geboortekaartje, waarmee we iedereen hebben laten weten waarom Jesse Zefanja zijn namen kreeg. Overigens hebben we als compleet gezin aangifte gedaan van zijn geboorte. Dat kon namelijk in het ziekenhuis; leuk om mee te maken.

Boaz keek – voor zover hij kon inschatten wat het inhield – erg uit naar de komst van de baby. En hij is nu echt de trotse grote broer. Jesse heeft van hem al heel wat kusjes gehad en Boaz staat overal met zijn neus bovenop. Het krukje wordt overal naartoe gesleept, zodat hij goed kan kijken als Jesse in bad gaat of verschoond wordt.

Naast het feit dat Boaz een trotse grote broer is, zijn J. en ik natuurlijk ook hele trotse ouders. Zo trots dat ik gewoon een foto durf te delen van mijzelf zonder make-up, na een kraamtranen-huilbui en zeer weinig slaap. En uiteraard worden er ook met regelmaat foto’s gemaakt van papa en zijn zonen. Overigens kan ik de draagdoek – de ByKay ringsling – van harte aanbevelen. Niet alleen gezellig en goed voor de hechting, maar ook ideaal als je veel rondloopt met je kind.

Ik was erg benieuwd hoe het leven met twee kids zou zijn. En toen de kraamhulp bijna voor het laatst kwam, zag ik er best wel tegenop om er weer ‘alleen’ voor te staan. Maar het is  me tot nu toe heel erg meegevallen. Dat komt ten eerste doordat ik me erg goed voel, veel beter dan tijdens de hele zwangerschap. Ondanks de gebroken nachten heb ik veel meer energie en de bekkenpijn is weg. Verder is Jesse een erg makkelijke baby. De eerste dagen heeft hij tussen de voedingen alleen maar geslapen. En nu nog steeds huilt hij alleen bij de bekende dingen zoals honger, vieze broek of een dwarszittend boertje of krampje. Zo anders dan ik gewend was van Boaz – die uiteindelijk wel wat bleek te mankeren – en daarom is dit zo fijn! Zo kan het dus ook!

Vanwege mijn vlotte herstel zag ik het snel weer zitten om dingen te ondernemen. Omdat Jesse eerst wat beter op gewicht moest zijn, kon het minder snel dan ik wilde. Maar op dag tien zijn we gezellig met z’n viertjes een wandeling gaan maken. Het was stralend weer, dus we troffen het goed. Ik vond het heerlijk om weer even buiten te zijn.

Omdat het wandelingetje goed was gegaan, wilde ik proberen om de dag erna ook weer naar de kerk te gaan. En ook dat is gelukt. Ik had me er op ingesteld dat ze me vanuit de crèche na vijf minuten al zouden roepen, maar Jesse heeft heel de dienst heerlijk geslapen. Heel fijn! We hebben toen besloten dat we een doopdienst ook al wel zagen zitten, dus gingen we weer een dag later naar doopzitting. Als we Jesse nu niet zouden laten dopen, zou de eerstvolgende keer namelijk pas in juli zijn. Dat duurt best wel weer lang en gelukkig zagen we het nu al zitten. Wat een verschil met destijds bij Boaz. Toen heeft het heel wat weken geduurd voordat ik het zag zitten om naar de kerk te gaan en duurde het ook langer voordat hij werd gedoopt. Daardoor voelde het deze keer snel, maar wel goed. Zo kan het dus ook.

Zondag 2 april was daarmee een feestelijke dag voor ons. In de morgendienst is Jesse gedoopt, nadat hij was binnengedragen door de oma waarnaar hij vernoemd is. Het was een schitterende dienst, waar we dankbaar op terugkijken. We hebben er weer een feestdag bij in ons gezin, want ook deze doopdag hopen we elk jaar te gaan vieren, zoals we ook bij Boaz doen.

Al met al zijn we echt heel dankbaar voor hoe het allemaal is verlopen en hoe het nu gaat. Jesse is nog maar ruim drie weken in ons leven, maar het voelt alsof hij er altijd al is geweest. En als je dan ook nog ontdekt dat je zoon wel heel erg op jezelf lijkt, dan is dat een leuke toegift!

Hier zit dus een gelukkige mama die zich erg gezegend voelt. En daarom probeer ik vooral te genieten en me er niet druk om te maken dat bloggen er wat bij inschiet. Al hoop ik stiekem wel dat ik de komende tijd weer vaker wat van me kan laten horen. Tot blogs!