Terwijl jullie nog bij me zijn
Verleden, heden, toekomst; ik blijf het een soort magisch trio vinden. Magisch omdat we er steeds mee bezig zijn, vaak onbewust en soms juist heel bewust. En ik ben niet de enige. Dat bleek in ieder geval de afgelopen dagen, hier in huis en in de media.
Een paar dagen geleden was zoonlief op ontdekkingstocht in onze woonkamer. Op zijn knieën schuifelde hij achteruit en alles wat hij tegenkwam, moest worden betast en geproefd. J. en ik bekeken het, genoten ervan en vroegen ons hardop af hoe het over een paar jaar zou zijn. Hoe zou hij bijvoorbeeld zijn op zijn eerste schooldag? Zou hij de kat uit de boom kijken en zo ja, hoelang? Of zou hij zich in het schoolleven onderdompelen zonder enige terughoudendheid? Zomaar een aantal vragen die we ons hardop stelden.
Naar aanleiding van het gesprek dat J. en ik hadden, moest ik denken aan het lied van Elly Zuiderveld, dat begint met de regel “je slaapt en ik bekijk je, m’n zoon zoals je daar ligt”. Ze vraagt zich in dit lied o.a. af wat haar zoon later voor beroep zal kiezen. Een mooi lied – vind ik persoonlijk – en ik citeer graag het laatste couplet.
“Nu heb je nog je dromen, nu lijkt het leven een dans. Maar als er stormen komen en raak je ooit uit balans, dan zal er Iemand achter je staan, Iemand sterker dan jij. En samen zal het wel gaan m’n zoon, Hij en jij. Jij en Hij.”
Dat J. en ik niet de enige zijn die nadenken over de toekomst met en van ons kind, bleek ook in de media. Misschien hebben jullie het langs zien komen in de krant, op TV of via social media. Ali B. – een Nederlandse rapper en cabaretier – schreef een lied voor zijn zoons. Gisteren bracht hij dit ten gehore in een uitzending van het TV-programma “De Wereld Draait Door” en werd hij overvallen door emoties. En hij was niet de enige, het raakte mij ook. En daarom wil ik jullie de tekst niet onthouden van het lied “Terwijl jullie nog bij me zijn”.
“D’r komt een tijd dat jullie niet meer willen knuffelen met papa. Niet meer willen stoeien op de bank. Wanneer jullie opgroeien komt er een tijd dat wij een hoop kwijt zullen raken. Want dan vinden jullie het niet meer fijn als ik jullie kusjes geef in jullie nek. Een tijd waarin jullie niet meer kruipen in m’n bed wanneer jullie bang zijn. Dan zijn m’n kleine mannetjes niet meer klein. Niet meer in voor een verhaaltje, vlak voor het naar bed gaan. Ik vraag me af, waarom moet het nou zo snel gaan. Ik lach en ik lach een traan, want op een dag laat ik jullie gaan.
Uren die vliegen. Die jaren die liegen. Ze zeggen: doe rustig aan, er is tijd genoeg. Zien jullie niet dat ik jullie zo lief heb. Ik mis jullie nu al, terwijl jullie nog bij me zijn.
Er komt een tijd dat jullie zullen gaan liegen, zoals papa heeft gelogen tegen oma toen ik tiener was. Er is een tijd wanneer jullie met een meid afspreken en om één of andere reden moet dat stiekem gaan. Da’s niet het enige. Jullie zullen ook dezelfde fouten maken als papa. Dingen als roken, ik hoop het niet. Ik klink nu net als m’n moeder, die mij en m’n broer vroeger wilde behoeden. Maar net als m’n moeder zal ik moeten accepteren dat er een tijd komt dat jullie van je eigen fouten leren. Op een dag zie ik de controle verdwijnen. Maar tot die dag, houd ik jullie bij me.
Refrein: Uren die vliegen … terwijl jullie hier bij me zijn.
En misschien vinden mensen dat ik overdrijf. En misschien hebben al die mensen ook gelijk. En misschien valt het allemaal wel mee en ben ik eraan gewend voordat ik het weet. Maar misschien verandert niks aan mijn pijn. Misschien zal ik er tegen die tijd niet eens meer zijn. Misschien weet ik één ding wel zeker: ik mis jullie voor het leven.
Refrein: Uren die vliegen … terwijl jullie hier bij me zijn.”
Hoewel niet alle tekst op mij van toepassing is, herken ik me wel in het grootste gedeelte. Nu al, na nog geen negen maanden moeder zijn. Het lied van Ali B. drukt me met mijn neus op de feiten. Uren die vliegen! En daarom probeer ik te genieten van elk moment!
En wat er komen gaat? Ik weet niet wat de toekomst mij als moeder brengen gaat. Ik weet niet wat de toekomst voor mijn kind in petto heeft. Maar ik weet wel Wie de toekomst in handen heeft: de Schepper, Die ook Vader is!! Of om het met Elly Zuiderveld te zeggen: dan zal er Iemand achter ons staan, Iemand sterker dan wij!
Wat vinden jullie van het lied van Ali B.? Herkennen jullie dit? Hoe gaan jullie hiermee om?
Interessant wat je schrijft! Ik heb niet de tijd om hier uitgebreid op te reageren, maar het lijkt me leuk hier een keer over door te praten.
Wat Ali B. schrijft is heel herkenbaar voor iedereen, de hele wereld zit met tranen in zijn ogen omdat iedereen zijn kinderen aan zich ziet ontglippen… maar in al mijn zoektochten naar manieren van opvoeding en het zoeken van het hart van je kind ben ik er 100% van overtuigd dat het niet zo hoeft te gaan.
Ik zie gezinnen om mij heen die -God zij dank!- zo’n gave en intieme band met elkaar hebben dat die ‘kusjes in de nek’ nog steeds een onderdeel zijn van de relatie tussen ouder en kind, ook met het ouder worden!
Doordat wij nu als gezin samen leven en thuisonderwijs geven zijn heel veel denkbeelden waarvan ik (en heel veel met mij) vroeger dacht(en) dat het ‘normaal’ was en ‘erbij hoorden’ nu verleden tijd. Wat een genade en vreugde om dat te ontdekken!
Ik ben blij en dankbaar!!! 🙂
En inderdaad, ook als wij als ouders er niet meer zijn of als ons kind volwassen is geworden en eigen keuzes maakt zal er altijd Iemand achter hem staan!
Hoi Hilde, dank voor je reactie! Lijkt me leuk om er nog eens over door te babbelen. Ik geloof ook zeker dat het mogelijk is om zo’n band met je kind op te bouwen waardoor de mooie en intieme band kan blijven. Maar wat ik vooral herkende in het lied van Ali B. is de moeite om dingen los te laten die je niet meer terug kunt halen. Ik denk o.a. aan de momenten waarop Boaz nog een heel klein aanhankelijk ventje was. Dat is hij soms nog steeds, maar hij wordt toch ook al echt een persoon met een eigen karakter en willetje. Dat geeft niet, is juist ook mooi, maar soms zou ik hem weer even als pasgeborene in mijn armen willen houden. De tijd vliegt enorm en kun je op veel vlakken helaas niet vasthouden. Juist omdat die momenten zo mooi zijn, is het moeilijk om ze los te laten, vooral omdat je wel weet wat goed was en niet weet wat komen gaat. Helaas ziet niet iedereen opvoeding en relatie ouder-kind hetzelfde. Maar overall zijn er denk ik best veel dezelfde intenties, al worden die door iedereen weer anders geuit/verwoord/etc.